Forty eight

Kelsey’s POV

Nie mogę być z tobą widziany

Moje serce przestało bić kiedy tylko Justin wypowiedział te słowa. Oblizałam usta starając to przemyśleć. W końcu, po chwili która zdawała się trwać wiecznie, udało mi się przemówić.

- C-co? Co masz na myśli?

Przebiegł dłonią po moich włosach, po czym przyłożył ją do mojego policzka.

- Mam na myśli to, co powiedziałem – westchnął, potrząsając głową. – Nie mogę być z tobą widziany.

- Dlaczego nie?

- Jeśli gliny zobaczą ciebie ze mną, dodadzą cię do listy dochodzenia. Będą pytać cię o wszystko.. skąd mnie znasz, o nasz związek, spróbują wyciągnąć z ciebie informacje. Mimo, że ci ufam, to nie ufam im bo wiedzą, jak manipulować słowami, żebyś powiedziała im wszystko i się przyznała, nawet jeśli nigdy nie pomyślałabyś, że to zrobisz.

- Nie mogę po prostu siedzieć i czekać, aż to się skończy – oblizałam usta. – To nie jest łatwe, Justin.

- Wiem o tym skarbie, ale musisz – westchnął i pogłaskał mnie po włosach. – Zaufaj mi. Tak będzie dla nas najlepiej.

- Ale chcę pomóc – popatrzyłam mu prosto w oczy.

- Chcesz pomóc?

Skinęłam.

- Więc posłuchaj mnie i zrób to, co ci mówiłem. Tak będzie lepiej.

Przygryzając policzek od środka spuściłam wzrok wiedząc, że ma rację.

- Nie chcę, żeby spoczywała na tobie jakakolwiek presja zwłaszcza, że twoi rodzice o nas wiedzą. Jeśli gliny przyjdą do twojego domu i zaczną zadawać pytania, wszystko legnie w gruzach.

Pokiwałam głową. Miał rację – moi rodzice od razu chcieliby wiedzieć, co policja robiła w naszym domu a jeśli bym im powiedziała, zabiliby mnie. Zabroniliby mi widzieć się z Justinem i postawiliby słowa Carly ponad to, co miałabym do powiedzenia.

Nie mogłam do tego dopuścić.

- Do bani – mruknęłam, przygryzając wargę. – Masz rację: nigdy nie możemy mieć nawet krótkiej przerwy. Ty bardziej niż ja, ale kiedy ostatnim razem spędziliśmy czas, bez żadnych problemów czających się w pobliżu?

Justin smutno wpatrywał się w moje oczy wiedząc, że mówiłam prawdę.

- Wiem skarbie – mruknął. – Ale obiecuję Ci, kiedy to wszystko się skończy, wynagrodzę Ci to, dobrze?

Nie mogłam powstrzymać uśmiechu.

- Dobrze.

Przycisnął swoje usta do moich z pasją i ze wszystkim co czuł. Po kilku minutach odsunęliśmy się od siebie, kompletnie pozbawieni oddechu.

- Wcześniej czy później – wyszeptał w moje usta. – Uda nam się. Obiecuję.

Złączając nasze czoła razem, delikatnie go pocałowałam zanim się odsunęłam.

- Wiem – uśmiechnęłam się. – Ale będę za tobą tęsknić.

Justin zachichotał.

- Jestem pewien, że poradzisz sobie z tym przez kilka dni – puścił mi oko i pocałował mnie w policzek.

- Kilka dni? – uniosłam brwi w górę. - Żartujesz sobie?

- To jest dochodzenie w sprawie morderstwa, skarbie. Nie wystarczy kilka godzin.

Westchnęłam.

- Racja – opuściłam ramiona, a zimne powietrze owinęło nas oboje.

- Hej – uniósł kciukiem moim podbródek, odwracając moją twarz w swoją stronę. – Kocham cię, dobrze? Chcę tylko żebyś była bezpieczna.

- Wiem o tym i też cię kocham – uśmiechnęłam się.

- Nie musisz się o nic martwić – szepnął. – Wszystko będzie dobrze. To nie jest nic, czego bym wcześniej nie robił.

Prawie zaśmiałam się czując humor tej sytuacji. On dokładnie wiedział, jak się teraz czułam. Wzięłam głęboki oddech i zatknęłam kosmyk włosów za ucho.

- A co jeśli oni…

Justin potrząsnął głową.

- Nie.

- Ale co jeśli..

Uciszył mnie szybkim pocałunkiem.

- Nie, uwierz mi.

- Ufam ci – szepnęłam.

- W takim razie nie martw się o „co jeśli”. Wszystko będzie dobrze.

- Skoro tak mówisz – mruknęłam. Złączyłam dłonie i zaczęłam nimi lekko o siebie pocierać.

- Zimno ci?

Pokiwałam głową.

- Chodź, powinienem odwieźć się do domu. Robi się późno.

- Nie chcę jeszcze jechać do domu – jęknęłam. – To jest ostatni dzień kiedy mogę się z tobą widzieć, zanim ta cała sytuacja z Parkerem się skończy. Chcę go spędzić z tobą.

Justin objął moją twarz dłońmi.

- Wiem, skarbie, ale nie chcę żeby twoi rodzice pomyśleli, że cię zatrzymuję. Pokaż im, że mogą ci ufać – zmarszczyłam brwi, a on się uśmiechnął. – Niedługo się zobaczymy. Obiecuję, że szybko się z tym uporam.

- Jesteś pewny co do wszystkiego – mruknęłam.

Justin zachichotał, obejmując mnie ramionami.

- Nie, po prostu myślę pozytywnie. Ktoś, kogo znam, powiedział mi, że powinienem przestać patrzeć na świat negatywnie..

Uśmiech pojawił się na moich ustach.

- Ciekawe kto to był..

- Ona jest piękna.

- Mhm, tak? – przycisnęłam głowę do jego klatki piersiowej.

- Tak – odpowiedział, z uśmiechem na ustach. – I perfekcyjna.

- Jest ładniejsza ode mnie? – drażniłam się.

- Nikt nie jest ładniejszy od ciebie – mruknął do mojego ucha, a motyle automatycznie pojawiły się w moim brzuchu.

- Wydaje mi się, że jest inaczej, skarbie.

- Nigdy nie wątp w to, że jesteś piękna, skarbie – pocałował mnie we włosy. – Jesteś zbyt piękna żeby to sobie robić.

Wywróciłam oczami.

- Cokolwiek powiesz.

Justin wypuścił mnie ze swoich ramion.

- Mówię poważnie, Kelsey.

- Wiem – powiedziałam, wpatrując się w niego.

- Nie wiesz – pokręcił głową. – Żadna dziewczyna nie wie, że jest piękna zanim w to nie uwierzy i ty właśnie to musisz zrobić.

Uśmiechnęłam się.

- Jesteś strasznie słodki.

- Ja tylko mówię prawdę – uśmiechnął się całując mnie w usta, zanim z powrotem mocno mnie do siebie przytulił. – Poza tym, nie jestem słodki.

Zachichotałam.

- Więc jaki jesteś?

- Jestem seksowny – zachichotał.

- Nie – potrząsnęłam głową. – To ja jestem seksowna.

- Więc jaki ja jestem? – zapytał.

- Gorący – zaśmiałam się, kiwając głową i potwierdzając słowo którym zdecydowałam się go opisać. – Jesteś bardzo gorący.

- Cóż, dziękuję skarbie – lekko uszczypnął mnie w tyłek sprawiając, że podskoczyłam zaskoczona.

- Justin! – uderzyłam go w klatkę piersiową.

Zachichotał.

- Przykro mi.

- Wcale nie – wywróciłam oczami.

- Masz rację – zaśmiał się. – Nie jest mi przykro.

Jęknęłam, posyłając mu rozbawione spojrzenie. Zaśmiał się i pocałował mnie w usta wysyłając mnie w strefę, z której nigdy nie chciałam się wydostać.

- Będę za tym tęsknić – mruknęłam.

- Ja też – westchnął, jeszcze raz całując mnie usta zanim odsunął i się i złapał mnie za rękę. – Lepiej już chodźmy.

Westchnęłam wiedząc, że ma rację.

Trzymając moją rękę, Justin zaczął nią kołysać w przód i w tył sprawiając, że zachichotałam.

- Kocham cię.

- Ja ciebie też – trąciłam go biodrem.

Uśmiechając się do mnie otworzył drzwi, po czym upewnił się, że są zamknięte kiedy weszliśmy do salonu.

- Zrobiła to – Bruce otworzył szeroko oczy. – Tej dziewczynie udało się go uspokoić.

John siedział obok, uśmiechając się do nas.

- Wiedziałem, że da radę.

- Nie żartowałeś – zachichotał Marcus. – Ona naprawdę ma go pod kluczem.

Wszyscy zaśmiali się, sprawiając, że moje policzki stały się czerwone.

- O co wam teraz chodzi? – warknął Justin, potrząsając głową.

- Myśleliśmy, że zniszczysz cały trawnik na zewnątrz – zaśmiał się John. – Jak zawsze.

Justin wywrócił oczami.

- Najwidoczniej już z tego wyrosłem.

- Albo – zaznaczył  Bruce. – Twoja dziewczyna ma na ciebie większy wpływ niż sądziliśmy.

Justin nie powiedział nic. Bruce odwrócił się i spojrzał na mnie.

- Brawo – pokiwał głową. – Jen nie mogła nawet sprawić, żeby był cicho. Zazwyczaj pozwalaliśmy mu się wyładować i robić co tylko chciał. Kto by pomyślał, że uda mu się powstrzymać to w sobie?

Zaśmiałam się.

- Zakładam, że jestem w tym dobra.

Bruce uśmiechnął się, badawczo się wpatrując się we mnie od stóp do głów, jakby próbując doszukać się jakiejkolwiek wady.

- Lubię cię.

- Uważaj – Justin zwęził oczy.

Bruce wywrócił oczami.

 - Wyluzuj, Bieber. Miałem na myśli to, że jest dla ciebie dobra. Wie dokładnie jak sobie z tobą poradzić dzięki czemu my nie musimy – uśmiechnął się.

- Ha ha – Justin zaśmiał się humorystycznie. – Jesteście po prostu zabawni – zauważył z sarkazmem.

- Przestań Justin – John zaczął się z nim drażnić.

- Nie ważne – Justin wywrócił oczami. – W każdym razie, idę odwieźć Kelsey do domu a potem wrócę żebyśmy omówili to co mamy omówić, dobra?

Wszyscy zgodnie pokiwali głowami.

- Cześć – uśmiechnęłam się, machając.

- Cześć Kelsey – odpowiedzieli zgodnie, machając w moją stronę.

Wyszliśmy razem na zewnątrz, a kiedy Justin odblokował auto wsiadłam do środka i zapięłam pas, obserwując Justina robiącego to samo. Siedzieliśmy całą drogę w ciszy. Nie zajęło to dużo czasu, aż w końcu dotarliśmy na miejsce a on zatrzymał się dwa domy od mojego. Opuściłam ramiona.

- Więc.. to już to – westchnęłam, patrząc na niego.

Justin wpatrywał się w drogę przed sobą.

- Chyba tak.

- Nie chcę odejść .

- Jeśli mam być szczery, ja też nie chcę żebyś odeszła – oblizał usta, kurczowo trzymając kierownicę. – Ale musisz.

- Wiem – odpięłam pas, pochyliłam się w jego stronę i złapałam jego twarz w dłonie, całując go w usta. Justin pocałował mnie z taką samą pasją, jak ja wcześniej zanim się odsunął.

- Kocham cię.

- Ja ciebie też – ostatni raz go pocałowałam, zanim otworzyłam drzwi i wyszłam na zewnątrz. Pomachałam mu lekko się uśmiechając i posyłając całusa po czym ruszyłam w stronę domu. Otworzyłam drzwi i wślizgnęłam się do środka, zdejmując buty.

- Cześć skarbie – podniosłam wzrok widząc moją mamę, która schodziła po schodach.

- Cześć mamo.

- Jak poszło spotkanie z rodzicami Justina? – spytała, wchodząc do salonu gdzie siedział mój tata, oglądając TV.

- Byłam bardzo zdenerwowana ale okazali się naprawdę miłymi ludźmi – uśmiechnęłam się.

- To dobrze kochanie, cieszę się, że dobrze spędziłaś ten czas – odezwał się mój tata, odrywając wzrok od telewizora i spoglądając na mnie.

- Dziękuję, że mogłam tam pójść.

- Cóż, to jedyne co mogliśmy zrobić. Justin zgodził się pójść z nami na obiad w następną niedzielę i tylko teraz miałaś okazję odwiedzić jego rodziców.

- Tak.. ale wciąż. Naprawdę to doceniam – uśmiechnęłam się.

Tata pokiwał głową, posyłając mi ciepły uśmiech.

- Może pójdziesz do swojego pokoju i przygotujesz się do spania? Jest całkiem późno.

- Jest ósma, tato.

- Ale masz jutro szkołę. Nie chcę żebyś była zmęczona albo się spóźniła.

- Masz rację – pokiwałam głową i ruszyłam w stronę schodów. – Do zobaczenia jutro, kocham was!

- My też ciebie kochamy – odpowiedzieli, kiedy weszłam po schodach na górę.

Pozbyłam się ciuchów i wskoczyłam pod prysznic. To była jedyna rzecz która mogła mnie teraz odciągnąć od wszystkich myśli. Weszłam pod gorącą wodę z satysfakcją czując na swojej skórze mokre kropelki. Mimo nadziei, że uda mi się o wszystkim zapomnieć, myśli odnośnie Justina ściganego przez policję nie chciały wyjść z mojej głowy. Chciałam mu pomóc. Chciałam się upewnić, że wyjdzie z tego cało ale nie mogłam. Za dużo bym ryzykowała i za wielka presja spoczęłaby na naszych głowach.

Chciałabym, żeby istniał jakikolwiek sposób żebym mogła mu pomóc bez policji wiedzącej o naszym związku.

Owinęłam się ręcznikiem wychodząc spod prysznica i wzięłam ze sobą parę spodni i top. Właśnie suszyłam włosy kiedy kątem oka zobaczyłam dzwoniący telefon. Uniosłam wysoko brwi i spojrzałam na ekran.

Carly.

Poniosłam go nawet nie wahając się przed odebraniem.

- Halo?

- Kelsey.. hej.. to ja, Carly.

- Wiem.

- Uhm.. posłuchaj.. możemy porozmawiać?

- Chcesz porozmawiać?

Zapadła cisza.

- Porozmawiamy.. pod jednym warunkiem.

- Jakim?

- Że przyjdziesz do mojego domu.

Jeśli sprawienie, że Carly pomoże Justinowi było jedynym wyjściem, byłam w stanie o wszystkim zapomnieć i wszystko wybaczyć.

Około pół godziny później Carly zadzwoniła do drzwi. Zbiegłam ze schodów, wyprzedzając mamę która właśnie miała je otworzyć.

- To do mnie, mamo – powiedziałam, podchodząc do drzwi.

Zdziwiona uniosła brwi.

- Kto mógłby do ciebie przyjść o tej porze, Kelsey?

- Carly – otworzyłam drzwi i popatrzyłam na dziewczynę, której myślałam, że mogę ufać i może tak było.

To nie była tylko możliwość uratowania Justina, był to też sposób na przekonanie się, czy była godna zaufania.

- Hej.

- Cześć  - odsunęłam się, pozwalając jej wejść do środka. – Daj nam pięć minut, mamo.

- Dobrze, tylko pięć minut a potem ona musi iść do domu. Jutro macie szkołę.

- Obiecuję – przytuliłam ją zanim weszłam na górę razem z Carly. Kiedy weszłyśmy do pokoju, zamknęłam za nami drzwi.

- Kelsey..

- Posłuchaj.. nie mam za wiele czasu – spojrzałam na nią. – Chcesz, żebyśmy były dalej przyjaciółkami?

Pokiwała głową.

- Chcesz, żebym wróciła do twojego życia?

Znów pokiwała.

- Jeśli dla mnie coś zrobisz.. dam ci kolejną szansę.

- O co chodzi?

- Musisz okłamać policję, żeby Justin nie poszedł do więzienia.

~~~~~~~~

Mam nadzieję że się podoba :)

They don't call him Danger for nothing.