Forty Seven

Kelsey’s POV

Moje ciało nagle zesztywniało.

- Co masz na myśli mówiąc, ze znaleźli jego ciało?

- Bruce zadzwonił do mnie mówiąc, że policja poszukiwała w lesie czegoś innego, a natknęli się na jego ciało i według Bruca, jestem podejrzanym.

Zmarszczyłam brwi.

- Jak mogą podejrzewać ciebie, nie mając żadnego dowodu?

Justin potrząsnął głową uśmiechając się, dobrze znając odpowiedź na to pytanie.

 - Ponieważ Ci skurwiele już od dawna próbują mnie udupić.

- Co zamierzasz zrobić? – szepnęłam, po kilku minutach ciszy.

- Nie wiem. Najpierw muszę porozmawiać z Brucem, poznać całą historię a potem się zastanowimy – Justin ściskał kierownicę tak mocno, że jego kłykcie zaczęły robić się białe.

Nie odzywałam się nic, nie chcąc go zdenerwować.

- Nie mogę tylko rozumieć dlaczego do jasnej cholery nie zatroszczyli się o to, żeby usunąć ciało z miejsca, w którym tak łatwo można było je znaleźć – potrząsnął głową, dłońmi nerwowo uderzając o kierownicę. – Powiedziałem im, żeby się tym zajęli a oni spieprzyli sprawę.

Złapałam jego wolną dłoń próbując go uspokoić. Właśnie miałam pogłaskać go po niej kciukiem, kiedy on wyszarpnął się z mojego uścisku.

- Przestań, Kelsey. Nie mam humoru.

Przygryzłam wargę, trzymając ręce przy sobie, na kolanach.

Kiedy dojechaliśmy do czerwonych świateł, Justin wyciągnął przed siebie rękę i wyciągnął ze schowka paczkę papierosów. Wyciągnął jednego z nich i  zapalniczkę. Wziął kilka oddechów, trzymając go między wskazującym a środkowym palcem. Oparł kolana o kierownicę, chwilowo przejmując nimi kontrolę i zaciągnął się dymem pozwalając mu pozostać na chwilę w jego organizmie, zanim go z siebie wypuścił.

Pomachałam przed twarzą dłonią, próbując pozbyć dymu.

Nie wysilił się nawet na otworzenie okna. Zamiast tego, kontynuował jazdę do domu w ogóle nie zwracając uwagi na to, jak bardzo zadymiony stał się samochód.

Na szczęście dotarliśmy do domu i w końcu byłam w stanie odetchnąć świeżym powietrzem. Otworzyłam drzwi i wyszłam na zewnątrz, czekając na Justina.

Kiedy wysiadł, wyprzedził mnie i zaczął kierować się do domu. – Spotkanie. Teraz – krzyknął.

Wszyscy szybko znaleźli się w salonie a ja niezręcznie usadowiłam się na kanapie za Justinem. Jego ciało było napięte, a on otworzył szeroko oczy. Wyglądał jak zwierzę gotowe do zaatakowania swojej ofiary.

- Szybko się tu znalazłeś – nonszalancko zauważył Bruce.

- Wyruszyłem zaraz po tym jak dostałem od ciebie telefon – w jego głosie można było zauważyć srogą nutę. Poczułam ciarki na całym ciele, a on przecież nawet nie mówił do mnie. – A teraz przejdźmy do rzeczy. Co się do cholery stało? – Justin skrzyżował palce ciekawy, co Bruce miał mu do powiedzenia.

Bruce zajął miejsce naprzeciwko nas i oblizał usta.

- Dowiedzieliśmy się o tym popołudniu. Gliny szukały czegoś w lesie, narkotyków albo czegoś w tym stylu, kiedy ich pies coś wyczuł. Poszli za nim w stronę jeziora i znaleźli ciało Parkera..

- Jak do cholery utopiliście jego ciało w jeziorze? – Justin z niedowierzaniem wpatrywał się w Marco, Marcusa i Johna, przerywając Brucowi w trakcie wyjaśnienia.

- A gdzie niby mieliśmy wsadzić jego ciało? Zostawiłeś nas o drugiej nad ranem! – zauważył Marco. – Poza tym czy naprawdę myślisz, że byłoby okej gdybyśmy pojechali na most Ganzo i wrzucili do niego torbę z ciałem? Gliny od razu by nas namierzyły.

- Nie, jeśli zrobilibyście to dobrze – rzucił Justin oschle.

- Wystarczy – syknął Bruce, unosząc ręce prosząc ich, żeby przestali.

Justin wypuścił powietrze nosem, nerwowo zaciskając szczękę nie mogąc w to uwierzyć.

Bruce westchnął.

- Posłuchaj. Powiedzieli, że mają listę podejrzanych i chcą wszcząć dochodzenie. Najwyraźniej ty jesteś pierwszy.

- To jakieś gówno – Justin potrząsnął głową. – Jakbym nie miał już wcale dużo na głowie, to muszę dodać do tego kolejny dramat.

- Posłuchaj, Bieber. Nigdy by się to nie zdarzyło gdybyś nie spieprzył sprawy tamtej nocy i pozwolił swojej dziewczynie tam być i wszystko widzieć – wskazał na mnie i spojrzenia wszystkich automatycznie padły w tą samą stronę.

- Nie mieszaj jej do tego – syknął Justin.

- Przepraszam, stary ale to jest prawda. Przyłapała cię, odszedłeś żeby z nią to załatwić i zostawiłeś nas z tym samych.

- Nie macie pieprzonych, dwunastu lat, Bruce – warknął Justin. – To nie była wasza pierwsza noc w tej robocie. Powinniście wiedzieć jak DOBRZE sobie z tym poradzić.

- Wiem, że jesteś zły..

- Mam prawo, żeby być zły! – warknął Justin. Widać było, że jest bardzo zdenerwowany. Potrząsając prawą nogą Justin zaczął rozglądać się dookoła.

- Tak ale nie możesz tego teraz pokazywać. Wszystko zniszczysz. Musisz się uspokoić i coś wymyślić. Chyba nie chcesz, żeby gliny, które przyjdą tutaj zadając pytania pomyślały, że kłamiesz.

Justin zaciągnął się dymem, zanim rzucił niedopałek na podłogę i przygniótł go butem.

- To nie jest nic, czego wcześniej bym nie robił, Bruce.

- Tym razem różnica jest taka, że masz o wiele więcej na głowie i wszystko może cię wydać.

- Musisz się uspokoić – zainterweniował Bruce.

Justin potrząsnął głową.

- Jestem cholernie wkurzony – oblizał usta i przebiegł dłonią po włosach i szyi. – Dlaczego mają mnie pytać o błąd, który to WY popełniliście? Nie rozumiem faktu, że to gówno jest teraz na czele wszystkiego – burknął sfrustrowany.

- Nie tylko ty będziesz wypytywany, ale Luke i inni także.

Justin zaszydził ze zdegustowaniem.

- Nie obchodzi mnie ten pieprzony kutas. Dla mnie może nawet zgnić w piekle.

Bruce wciągnął policzki, biorąc głęboki oddech.

- Chciałem tylko żebyś wiedział, że nie tylko ty będziesz przepytywany.

- Nie obchodzi mnie to – Justin utkwił wzrok w podłodze. – Irytuje mnie, że za każdym razem kiedy wszystko wydaje się układać, dzieje się coś takiego jak to – Justin oparł się o kanapę, przyciskając do niej głowę. – Nigdy nie mam przerwy.

Marcus uspokajająco potarł jego ramię.

- Nie jesteś sam. Jesteśmy tutaj z tobą.

- Bez obrazy, stary.. dzięki za zaangażowanie i wszystko ale.. oni nie chcą ciebie. Chcą mnie.

Marcus opuścił ramiona wiedząc, że ma rację.

- Posłuchaj, Bieber – zaczął Bruce, czekając na to, aż ten na niego spojrzy po czym kontynuował. – Nie ważne co się stanie, nie poddamy się bez walki. Nie mają na ciebie żadnego konkretnego dowodu.

Justin potrząsnął głową.

- Nie mają. Tamtej nocy miałem na sobie rękawiczki, które spaliłem zaraz po przyjściu do domu a broń schowałem.

- Wciąż ją masz?

- Broń?

Bruce pokiwał głową.

- Tak, jest w moim pokoju.

- Dobrze. Musisz pozbyć się jej jak najszybciej, bo kiedy gliny wpadną do domu, nie wyjdą póki nie zobaczą i dotkną wszystkiego.

- Wiem – westchnął Justin. – Zajmę się tym później.

- Potrzebujesz również alibi.

- Tak – Justin wziął głęboki oddech.

- Wszyscy widzieli cię na przyjęciu więc nie możesz zaprzeczyć, że tam byłeś. Ale możesz powiedzieć, że wyszedłeś wcześniej niż pozostali.

- Tak, ponieważ wziąłem ją ze sobą – wskazał na mnie.

- Dobra – Bruce kiwnął. – Ale nie możesz jej użyć jako alibi.

- Oczywiście, że nie – Justin potrząsnął głową. – Nie mieszam jej w to ale.. możemy użyć kogoś innego.

- Kogo?

Justin odwrócił się i spojrzał na mnie.

- Carly.

Otworzyłam szeroko oczy. – Carly? – zapytałam, upewniając się.

- Ona jest naszą jedyną nadzieją. Była na tym przyjęciu, może nam pomóc.

- Ona nas nienawidzi – stwierdziłam, jakby to była najbardziej oczywista rzecz na świecie.

- Ta suka wciąż uważa cię za swoją najlepszą przyjaciółkę – uśmiechnął się.

Potrząsnęłam głową.

- Nie zrobi tego. Nie wahała się przed powiedzeniem moim rodzicom o nas, więc co skłania cię do sądzenia, że okłamie gliny?

- Ona ma rację – dodał John. – To zbyt ryzykowne.

- Nie, nie jest. Złożyłem jej małą wizytę i powiedziałem, że jeśli kiedykolwiek zbliży się do Kelsey to ją zabiję.

Otworzyłam szeroko oczy, kiedy dotarła do mnie ta informacja.

- Co zrobiłeś?!

- Trochę mnie wtedy poniosło – Justin wzruszył ramionami.

Skrzywiłam się, potrząsając głową.

- W czym grożenie jej ma ci pomóc?

- Twoja dziewczyna ma rację. Dlaczego miałaby ci potem pomóc? – zachichotał.

- Ponieważ jeśli byłaby mądra, nie skreśliłaby mnie. Nawet po tym wszystkim mogę z jej życia zrobić piekło.

- To się nie uda…

- Może nie, jeśli ja z nią porozmawiam – Justin odwrócił się w moją stronę. – Ale może ty..

- Nie – zaprzeczyłam. – Nie chcę mieć z nią nic wspólnego.

- Przestań. W jakiś pokręcony, dziwny sposób wciąż ją obchodzisz. Poza tym, byłyście najlepszymi przyjaciółkami. Możesz do niej dotrzeć.

- Ale jej nienawidzę – wymamrotałam.

- Skarbie, myślę, że kwestia glin, które po mnie idą jest bardziej problematyczna niż twoja nienawiść do Carly.

- Nie ważne – mruknęłam.

- Czy to oznacza, że ma zamiar to zrobić? – Marco odezwał się po raz pierwszy od dłuższego czasu.

Justin uśmiechnął się, kiwają głową.

- Zrobi to.

- Na nic się nie zgodziłam!

- Ale o tym myślałaś – zauważył.

- Owszem, myślałam. Ale to nie znaczy, że się zgodziłam – skrzywiłam się.

Justin wzruszył ramionami.

- Wychodzi na to samo.

- Raczej nie.

- Naprawdę, skarbie? – warknął, patrząc na mnie. – Naprawdę mamy zamiar to teraz robić?

Skrzyżowałam ręce na piersi, odwracając wzrok.

Justin ścisnął koniuszek nosa, biorąc głęboki oddech.

- Ta dziewczyna chce doprowadzić mnie do szaleństwa.

- Wiesz, że wciąż tu jestem? – syknęłam, patrząc na niego ze skrzywioną miną.

- Więc?

Wywróciłam oczami i odwróciłam się, nie chcąc dłużej kontynuować tej rozmowy. Położyłam łokieć na zagłówku i oparłam podbródek na ręce, nie chcąc być dłużej częścią tej konwersacji.

- Nie chciałbym wam przerywać ale tak się składa, że mamy tu inny problem – zauważył Bruce.

- O co chodzi? – Justin spojrzał na niego.

- Sprawa z Lukiem musi być przełożona.

Poczułam dreszcze na całym ciele przypominając sobie bycie zakładnikiem Luka. Spojrzałam na Justina chcąc dostrzec jego reakcję. Porywczość pojawiła się w jego oczach, jakby ciemność przejmowała nad nim kontrolę. Nikt z nas się nie odezwał, nie chcąc go dodatkowo zdenerwować.

 Nagle, stolik pofrunął w górę a wszystko co na nim leżało roztrzaskało się na podłodze. Wszyscy wzdrygnęliśmy się patrząc na Justina, który kopnął stolik usuwając go sobie z drogi, zanim oddalił się z naszego  pola widzenia. Siedzieliśmy w ciszy nie wiedząc, co zrobić czy powiedzieć. Przygryzłam wargę zastanawiając się, czy powinnam za nim iść.

Myślałam nad tym przez chwilę po czym się podniosłam.

- Chyba powinnam sprawdzić, czy wszystko z nim okej..

- To chyba nie jest dobry pomysł – John złapał mnie za nadgarstek. – Daj mu trochę ochłonąć. Zwaliło mu się na głowę trochę sporo rzeczy i musi sobie z nimi poradzić.

Pokiwałam głową, z powrotem siadając na miejsce.

Justin’s POV

Czułem się jakby wszystko i wszyscy byli przeciwko mnie. Odkąd schrzaniłem sprawę z Parkerem, karma stawała się cały czas po mnie wracać. Kelsey mnie widziała, musiałem się nią zająć, żeby nie zadzwoniła na policję. Bruce siedział mi na dupie, Kayla była dla mnie suką, a ja skończyłem będąc zakochanym w osobie która była świadkiem wszystkiego, Luke porywający Kelsey, Jason przyprowadzający ze sobą całą przeszłość, zgoda z moją rodziną a teraz jestem tutaj, na skrzyżowaniu tego wszystkiego.

Gliny mnie ścigają, a ja nie mam pojęcia czy proszenie Carly o pomoc jest dobrym pomysłem. Ta suka mogła powiedzieć cokolwiek i sprawić, że skończyłbym wciągając w to Kelsey i wsadzając swój tyłek do więzienia.

Ale co moi rodzice by o tym pomyśleli? Czy znów by mi wybaczyli? Pokręciłem głową próbując z niej wyrzucić tą naiwną myśl. Oczywiście, że nie. Znów by mnie znienawidzili i kto wie, czy byłbym w stanie zrobić cokolwiek, żeby było inaczej.

Rodzice Kelsey zjedliby ją żywcem, jeśli byłaby pytana o cokolwiek więc nie ma opcji, żebym ją w to wciągnął.

To był mój błąd i moja walka. Nie jej.

Przebiegłem dłonią po włosach, pociągając za ich końce. Marzyłem tylko o tym, żeby je sobie wyrwać bo i tak byłoby to mniej bolesne, niż myślenie o tym wszystkim.

Kopnąłem kilka kamieni ciskając je na drugą stronę trawnika, próbując myśleć o czymkolwiek co mogłoby zablokować mój umysł.

Nie mogłem znieść faktu, że akcja z Lukiem musi być wstrzymana. Nie bałem się go i chciałem mu przekazać właśnie taką wiadomość. Ale teraz? Wyglądałem jak idiota. Czekanie kilku tygodni na atak było niedorzeczne.

Luke musiał zapłacić za to, że położył rękę na Kelsey i za to, że próbował być lepszy ode mnie. Znałem tą grę lepiej niż on. Byłem graczem numer jeden przez lata a tutaj pojawił się ktoś, kto próbował mnie z niego wyrzucić.

Wsunąłem dłonie do kieszeni spodni i wziąłem głęboki oddech, pozwalając aby wieczorne powietrze przepłynęło przez moje ciało.

Usłyszałem kroki niedaleko od miejsca w którym stałem. Zaalarmowany odwróciłem się cały spięty, ale uspokoiłem się widząc, że była to Kelsey.

Lekko się uśmiechnęła, powoli do mnie podchodząc.

- Wszystko dobrze? – mruknęła, stojąc obok mnie.

Odwróciłem spojrzenie i wzruszyłem ramionami, oblizując usta.

- Tak mi się wydaje.

- Wydawałeś się być naprawdę zdenerwowany.. Jesteś pewien, że wszystko jest okej?

- A jak myślisz, Kelsey? – westchnąłem. – Policja mnie ściga, a atak na Luka jest wstrzymany – potrząsnąłem głową. – Nie mogę mieć nawet krótkiej przerwy.

- Hej.. – położyła dłoń na moich plecach. – Wszystko będzie dobrze. Porozmawiam z Carly i jeśli trochę ją przekonam wiem, że nam pomoże.

- To nie o to chodzi – wymamrotałem. – Chodzi o to, że wszystko dzieje się tak szybko. Nie mam w ogóle czasu na odpoczynek.

- Taki styl życia może cię naprawdę zmęczyć, co? – mruknęła.

- Nawet nie wiesz jak bardzo.

Kelsey przygryzła wargę i spojrzała w dół, na swoje stopy zanim popatrzyła w niebo.

- Przepraszam.

Uniosłem wysoko brwi, spoglądając na nią.

- Za co?

- Za wszystko – wzruszyła ramionami. – Za to, że nie odeszłam kiedy zobaczyłam cię w tym lesie, za to, że wsiadłam do auta Andrew, za moich rodziców, za wszystkie kłótnie z tobą..

Potrząsnąłem głową.

- To nie twoja wina. Powinienem się upewnić, że nie ma nikogo w pobliżu. Powinienem ci powiedzieć o Jen wcześniej i w połowie przypadków, to ja jestem powodem kłótni. Jeśli kogoś mamy winić, to wina leży u nas obojga. Nie bierz wszystkiego na siebie.

- Jeśli zajęłabym się swoimi sprawami, zająłbyś się Parkerem i żadne gówno z glinami by się nie zdarzyło.

- Hej – podszedłem do niej, łapiąc ją za podbródek, odwracając jej twarz w swoją stronę. – Nie żałuję żadnej sekundy spędzonej z tobą w tamtym lesie. Gdyby nie ty, kontynuowałbym swoje beznadziejne życie. Dałaś mi nadzieję.

Lekko się uśmiechnęła.

- Tylko tak mówisz. Ale dziękuję.

Ściągnąłem brwi.

- Co? Nie – potrząsnąłem głową, robiąc krok w jej stronę. – Mówię poważnie, Kelsey. Po tym gównie z Jen, zwątpiłem w ludzkość. Nic mnie nie obchodziło a kiedy pojawiłaś się ty.. – przycisnąłem swoje ciało do jej. – Kocham cię.

- Ja też ciebie kocham – szepnęła. Nie zdawałem sobie sprawy, że do niej podszedłem zanim nie poczułem jej oddechu.

- Jesteś piękna, wiesz o tym? – spytałem, spoglądając na nią od stóp do głów, zanim z powrotem popatrzyłem jej w oczy.

Przygryzła usta po czym przycisnęła je do moich, a ja instynktownie położyłem dłonie na jej talii. Owinęła dłonie wokół mojej szyi przyciskając się bliżej i nagle wszystkie problemy zniknęły a wszystkim o co dbałem, była Kelsey.

Przycisnąłem ją do drzewa, przesuwając ustami po jej szyi i zostawiając na niej liczne pocałunki.

- Kocham cię – mruknąłem.

- Ja.. ciebie.. też – powiedziała, między głębokimi oddechami.

- Będę za tym tęsknić – szepnąłem, zanim ją od siebie odsunąłem.

Zdezorientowanie pojawiło się w jej oczach.

- Co masz na myśli?

Westchnąłem, przygryzając usta.

- Po dzisiejszej nocy – spojrzałem w jej oczy wiedząc, że będzie to trudne dla obojga z nas. – Nie mogę być z tobą widziany.

~~~~~~