Forty nine

Kelsey’s Pov

- Mam co zrobić? – Carly wpatrywała się we mnie z niedowierzaniem, a jej oczy i usta były szeroko otworzone w szoku.

Przygryzłam wargę zastanawiając się, czy to był dobry pomysł, ale właściwie nie miałam na to za wiele czasu. Teraz albo nigdy.

- Chcę żebyś była świadkiem w dochodzeniu.

Carly potrząsnęła głową starając się zrozumieć to, co do niej mówiłam.

- Proszę Carly – poprosiłam, z desperacją ukrytą w moich słowach. – Jesteś jego jedyną nadzieją.

- Kelsey.. – Carly potrząsnęła głową. – Nie sądzę, że zdajesz sobie sprawę z tego, o co mnie właśnie prosisz.

- Zdaję sobie z tego sprawę, naprawdę. Jesteś jedyną osobą która może to zrobić. Tamtej nocy byłaś na przyjęciu i go widziałaś.

- Kelsey.. prosisz mnie o to, żebym okłamała policję dla kryminalisty..

- On nie jest kryminalistą Carly – warknęłam.

- Jasne, to dlatego jest ścigany przez policję – powiedziała z sarkazmem, wywracając oczami. – Widzę w tym sens.

- On nie zrobił nic złego! Oni tylko myślą, że coś zrobił co jest strasznie niesprawiedliwe. On był ze mną tamtej nocy, pamiętasz?

Carly nie odezwała się ani słowem, tylko westchnęła.

- Dlaczego nie widzisz, że on nie jest dla ciebie odpowiedni? To jest perfekcyjny przykład na to, dlaczego nie chcę, żebyś była gdziekolwiek w pobliżu niego.

- Nie jesteś moim rodzicem, Carly. Jesteś moją najlepszą przyjaciółką! Powinnaś mnie wspierać.. – potrząsnęłam głową, powstrzymując siebie od zagłębiania się w wyjaśnienia. – Wiesz co? Nie potrzebuję tego. Po prostu idź, a ja coś wymyślę – syknęłam.

Właśnie miałam się odwrócić, kiedy ona potrząsnęła głowa.

- Nie.. nie – zaczęła Carly, biorąc głęboki oddech.

Spojrzałam na nią z ostrożnością ciekawa, co chciała powiedzieć.

- Ja..ja to zrobię – mruknęła, odwracając wzrok.

Moje oczy powiększyły się.

- Zrobisz?

- Tak – Carly pokiwała głową. – Jeśli to ma mi przywrócić przyjaciółkę, zrobię to.

Uśmiechnęłam się lekko nie do końca pewna, czy powinnam jej wierzyć czy nie.

- Skąd mogę wiedzieć, że mnie nie okłamujesz? – popatrzyłam na nią. – Praktycznie obraziłaś mojego chłopaka, dosłownie moment wcześniej.

- Ponieważ, Kelsey. Mimo, że za nim nie przepadam, z jakiegoś dziwnego powodu on sprawia, że jesteś szczęśliwa a jako twoja najlepsza przyjaciółka, tylko tego chcę.

Przeniosłam ciężar ciała na jedną nogę, uważnie przypatrując się jej twarzy, chcąc znaleźć chociaż odrobinę nieszczerości.

- Widzę sposób w jaki zawsze za nim stajesz i to, że on zrobi wszystko, żeby cię obronić. Że jesteście dla siebie – Carly oblizała usta i westchnęła. – On przyszedł do mojego domu.. wiesz.. po tym co się stało.

- Wiem – odpowiedziałam.

- Zgaduję, że wiesz co tam się stało.. – uniosła brew.

- Mhm – pokiwałam głową.

- Więc zapewne wiesz, że groził mi, żebym więcej się do ciebie nie zbliżała..

Nie odezwałam się ani słowem ale ona i tak dostała odpowiedź głośną i wyraźną.

- Uważam, że to, w jaki sposób mnie potraktował było pozbawione szacunku ale.. wiem, co za tym stało.

Uważnie słuchałam tego, co miała mi do powiedzenia.

- To co próbuję powiedzieć.. to, że mimo tego, że go nie lubię, zrobię cokolwiek żeby pomóc – lekko się uśmiechnęła. – Powiedz mi tylko co i to zrobię.

- Dobrze – uśmiechnęłam się do niej. – Musimy to omówić z Justinem.

Podeszłam do swojego telefonu i wybrałam numer Justina. Po kilka sygnałach odebrał.

- Justin?

- Tak, skarbie?

- Carly chce z tobą porozmawiać.

Justin’s POV

- Dobra – usiadłem na kanapie obok Johna. – To co teraz robimy?

- Czekamy – Bruce wzruszył ramionami. – Zachowujemy się normalnie, nie robimy nic niezwykłego. Kiedy przyjdą jutro zadawać pytania, nie pokazuj ani cienia wahania.

- Cóż, to łatwe.

- Nic czego byś wcześniej nie robił, Bieber – Bruce mrugnął do mnie.

- Masz rację – zachichotałem.

- Rozmawiałeś o tym z Kelsey? – zapytał John, zwracając na siebie moją uwagę. – Wiesz, że nie może tutaj przychodzić w trakcie dochodzenia. Oni będą obserwować cię przez dwadzieścia cztery godziny na dobę, dopóki sprawa się nie zakończy.

- Wiem. Powiedziałem jej, że musi zaczekać kilka dni.

- Jak to przyjęła? – spytał Marco.

Wzruszyłem ramionami.

- Była trochę zdenerwowana ale rozumie, dlaczego tak musi być.

- To dobrze. Ostatnim czego potrzebujemy, to dziewczyna uznająca, że może tutaj przyjść w trakcie dochodzenia policji.

Bruce potrząsnął głową.

- Nie zrobiłaby tego, jest na to zbyt mądra.

- Stary, czy jest coś, co chciałbyś mi powiedzieć? – zaszydziłem, wpatrując się w Bruca.

- Co?

- To znaczy.. prawiłeś komplementy mojej dziewczynie cały dzień..

- Oczywiście, że nie, Bieber. Jest ładna ale.. nie podoba mi się w TEN sposób. Po prostu mam do niej szacunek.

- Dobrze, bo nie chciałbym być zmuszony do skopania ci dupy, żebyś trzymał się od niej z daleka – uśmiechnąłem się.

- Nawet byś mnie nie dotknął.

- Chcesz się założyć? – podniosłem się.

Bruce również wstał.

- Dawaj.

Podeszliśmy do siebie i wybuchliśmy śmiechem. Przybiliśmy piątkę, a ja klepnąłem go w dłonią w plecy, zanim z powrotem wróciliśmy na miejsce.

- Jesteście idiotami – John wywrócił oczami, rzucając we mnie poduszką. Złapałem ją i odrzuciłem w jego stronę.

- Nie rzucaj we mnie poduszkami tylko dlatego, że jesteś zazdrosny.

- Naprawdę zamierzasz teraz używać wszystko co mówiłem do ciebie, przeciwko mnie?

- Może – parsknąłem śmiechem, wzruszając ramionami. – Może nie.

- Jesteś strasznie niedojrzały.

- Jesteś strasznie niedojrzały – powtórzyłem wysokim głosem.

- Hej, panienki, wystarczy – Bruce zachichotał.

Popatrzyliśmy na siebie z Johnem, po czym odwróciliśmy się i rzuciliśmy w Bruca poduszkami. Kiedy tylko na niego spadły, ten spojrzał na nas.

- Za co to do cholery było?

John i ja wzruszyliśmy ramionami.

- Karma.

- Czasami zachowujecie się jak dzieci, przysięgam – zaszydził, potrząsając głową.

Miałem właśnie zamiar coś powiedzieć, kiedy poczułem wibrujący telefon w kieszeni. Wyciągnąłem go i spojrzałem na ekran, żeby zobaczyć kto dzwonił.

- Kto to? – spytali w tym samym czasie.

Popatrzyłem na nich dziwnie, potrząsając głową.

- Kelsey.

- Nie odbieraj – powiedział Bruce.

Przygryzłem wargę.

- Co jest takiego ważnego? – przejechałem palcem po ekranie odblokowując go i przykładając telefon do ucha, ignorując natarczywe spojrzenie Bruca. – Halo?

- Justin?

- Tak, skarbie?

Chłopcy potrząsnęli głowami a ja prychnąłem, skupiając się na telefonie.

- Carly chce z tobą porozmawiać.

Zastygłem, szeroko otwierając oczy.

- Co?

- Jest tutaj. Przywitaj się Carly - Kelsey włączyła tryb głośnomówiący.

Po kilka sekundach usłyszałem cichy głos.

- Cześć Justin..

Zwęziłem oczy wpatrując się przed siebie. Zrobiło mi się niedobrze na fakt, że była w pobliżu Kelsey.

- Co robisz w jej domu?

- Justin.. – Kelsey westchnęła.

- Czy nie mówiłem Ci, żebyś się do niej nie zbliżała?

- Justin – Kelsey znów się odezwała.

- Chcesz żebym cię za…

- Justin! – warknęła Kelsey, powodując, że chłopcy zachichotali do siebie.

Spojrzałem na nich wzrokiem mówiącym, że mają się zamknąć.

- Co? - Syknąłem.

- Przestań być takim kutasem chociaż na dwie sekundy i mnie wysłuchaj.

Ta suka ma szczęście, że ją kocham bo inaczej stałbym się naprawdę niemiły.

- Co? – mruknąłem, sadowiąc się na kanapie.

- Poprosiłam ją, żeby do mnie wpadła.

- I dlaczego do cholery miałabyś to zrobić?

- Możesz przestać i dać mi dokończyć? – skarciła mnie.

Wywróciłem oczami.

- Nie ważne.

- Ma zamiar pomóc ci z policją.

Zszokowany skupiłem się na tym, co miała do powiedzenia.

- Co?

- Powiedziała, że to zrobi. Okłamie policję odnośnie tej nocy – mogłem poczuć radość, kryjącą się za słowami Kelsey.

- A ty jej ufasz?

- Cóż.. tak.

- Kelsey – mruknąłem. – Czy ja niczego cię nie nauczyłem?

- Myślałam, że się ucieszysz…

- Cieszę się tylko.. Skąd wiesz, że możemy jej ufać?

- Byłyśmy przyjaciółkami przez lata, Justin. Znam ją jak własną kieszeń. Wiem, kiedy kłamie a kiedy nie.

Postanowiłem o tym pomyśleć. Moje wnętrze mówiło mi, żeby jej zaufać, zaufać Kelsey, że ona nie kłamie ale rozum mówił mi, żeby tego nie robić. Skoro raz zachowała się w taki sposób wobec Kelsey, może zrobić to znowu.

Przebiegłem dłonią po twarzy.

- Daj ją do telefonu.

Kelsey nie powiedziała nic, tylko przekazała jej komórkę.

- Halo? – usłyszałem cichy głos.

Powstrzymałem się przed powiedzeniem czegoś chamskiego.

- Kelsey powiedziała, że zamieszasz mi pomóc – powiedziałem zdecydowanym głosem chcąc jej pokazać, że chodzi o biznes a jeśli spieprzy sprawę, zabiję ją w sekundę bez zastanowienia.

- Tak…

Spojrzałem na chłopców zauważając ich zdziwione spojrzenie kiedy zastanawiali się, o co chodzi. Postanowiłem przełączyć na głośnomówiący, żeby łatwiej było to omówić.

- Skąd mogę wiedzieć, że mogę ci zaufać?

- B-bo.. – przerwała, po czym odchrząknęła i ponowiła. – Obiecałam to Kelsey.

- Co sprawia, że myślisz, że to wystarczy?

- Ja.. nie wiem.

Uśmiechnąłem się do siebie. Ta suka bała się ze mną rozmawiać; wątpię, żeby postanowiła mnie oszukać. Wiedziała, co byłoby stawką jeśli tak by się stało.

- Okej. Więc tak. Powiem policji, że się widzieliśmy, po czym wyszliśmy wcześniej.. żeby się.. zabawić. Jeśli wiesz, co mam na myśli – uśmiechnąłem się a chłopcy zachichotali.

- Uhm.. okej.

- Jeśli spytają, wyszliśmy około pierwszej. Zabrałem się do siebie, zabawiliśmy się po czym wyszłaś i noc się zakończyła.

- To wszystko?

- Tak. Tyle wystarczy. Nie za wiele informacji. Dajemy im wystarczająco dużo, żeby była to prawda i nie tyle, żeby coś wyszło na jaw.

- Okej..

- Chyba, że chciałabyś poznać szczegóły tego co… - zatrzymałem się. – Robiliśmy.

Powstrzymałem się od śmiechu. Zabawianie się kosztem tej suki było niezłe.

- Uhm.. Nie. Tyle wystarczy.

- Jesteś pewna? Bo.. to znaczy.. możemy im powiedzieć jak duży jest mój kutas i co z nim robiłaś przez całą noc.

Bruce praktycznie spadł z krzesła, próbując kontrolować śmiech.

- Nie, dzięki.

Wzruszyłem ramionami.

- Okej, cokolwiek zechcesz.

Usłyszałem szmer po drugiej stronie, kiedy telefon był przekazywany.

- Jesteś dupkiem – syknęła Kelsey.

Zachichotałem.

- Przepraszam, skarbie. Musiałem.

- Nie, nie musiałeś.

- Nie bądź zła – uśmiechnąłem się.

- Nienawidzę cię.

- Wcale nie.

- Tak. W tym momencie, naprawdę cię nienawidzę.

- A świnie latają – zachichotałem. – Do zobaczenia wkrótce, skarbie.

- Ta, do zobaczenia – rozłączyła się.

Nie mogłem się powstrzymać. Wybuchnąłem śmiechem kiedy tylko rozmowa dobiegła końca.

- Bawienie się z tą suką jest zbyt łatwe.

- Mogę sobie wyobrazić, jak bardzo przerażona była – Marco zachichotał.

Od śmiechu zaczął boleć mnie brzuch. Po kilku minutach uspokoiłem się na tyle, żeby wziąć głęboki oddech i zablokować telefon, wsuwając go do kieszeni.

- Szykuje się dzień pełen wrażeń – Bruce podniósł się. – Idę do łóżka.

- Tak – John również wstał. – Mogę sobie wyobrazić, jak szybko jutro policja się pojawi.

Marco i Marcus zgodzili się, także wstając.

- Ja jeszcze trochę posiedzę. Do zobaczenia jutro.

- Okej, śpij dobrze. Masz przed sobą wielki dzień.

Zachichotałem, przybijając z nimi piątkę, zanim zniknęli na schodach. Kiedy teren był czysty, wyciągnąłem telefon i wybrałem najczęściej wyszukiwany numer.

- Co?

- Kocham cię.

Po drugiej stronie zapadła cisza.

 - Ja ciebie też.

Uśmiechnąłem się i zdecydowałem zakończyć rozmowę na tym. Nacisnąłem czerwoną słuchawkę i wszedłem po schodach na górę.

Kelsey’s POV

- Dziękuję Carly – uśmiechnęłam się lekko. – To wiele dla mnie znaczy i dla Justina też, on po prostu czasami jest dupkiem – wywróciłam oczami.

- Nie ma sprawy. On ma prawo mi nie ufać ale cieszę się, że ty masz do mnie zaufanie. To było miłe przyjść do ciebie i trochę tu posiedzieć mimo, jeśli to tak wyglądało – stała w progu mojego domu, gotowa do wyjścia.

- Tak, było miło. Może jeśli ta cała sprawa się skończy mogłybyśmy dalej zachowywać się tak, jak za dawnych czasów.

- Zapamiętam to – uśmiechnęła się. – Powodzenia ze wszystkim.

Biorąc mnie w swoje ramiona, mocno mnie przytuliła.

- Tęskniłam za tobą.

- Ja za tobą też – odsunęłam się i obserwowałam, jak wychodziła zanim jeszcze raz się odwróciła. – Denerwujesz się?

- Czym?

- No wiesz.. policją i tym wszystkim – szepnęłam tak, żeby tylko Carly mogła mnie słyszeć.

- Raczej nie. Historia, którą mam opowiedzieć jest całkiem prosta.

- Okej – uśmiechnęłam się. – Dziękuję jeszcze raz. Naprawdę to doceniam, tak samo Justin.

- Na pewno to docenia – Carly zachichotała. – Do zobaczenia wkrótce?

Pokiwałam głową.

- Na pewno.

- Cześć, Kelsey.

- Na razie, Carly – pomachałam do niej kiedy wyszła. Zamknęłam drzwi do swojego pokoju, wypuściłam z ust głęboki oddech nie zdając sobie sprawy, że do tej pory go wstrzymywałam. Po kilku sekundach zadzwonił mój telefon. Spojrzałam na ekran żeby zobaczyć, kto dzwoni.

- Co?

- Kocham cię.

Nie odezwałam się, przygryzając wnętrze policzka. Czy on naprawdę zadzwonił tylko po to, żeby mi to powiedzieć? Uśmiechnęłam się do ciebie.

- Ja ciebie też.

Oczekiwałam, że powie coś jeszcze ale ten się rozłączył.

Kretyn.

Zachichotałam do siebie i potrząsnęłam głową. Zgasiłam światło i weszłam pod koc, którym ściśle się owinęłam. Położyłam telefon obok siebie i zamknęłam oczy.

Jedyne o czym myślałam, to Justin i to, jak bardzo chciałam, żeby wszystko było dobrze.

Justin’s POV

- Otwierać! Policja! – pukaniu do drzwi towarzyszyły wrzaski. Miałem ochotę żeby wyjść i ich zabić na miejscu ale przypomniałem sobie, dlaczego tutaj są.

Podniosłem się z łóżka, ziewnąłem i podrapałem się w klatkę piersiową. Bardzo powoli zszedłem po schodach i podszedłem do drzwi. Miałem na sobie tylko bokserki i prawdę mówiąc, nic mnie to nie obchodziło.

- Masz trzy sekundy zanim wyważymy drzwi, Bieber! – krzyknęli. – Raz, dwa..

- Możecie przestać wrzeszczeć? Przecież idę! – mruknąłem i otworzyłem drzwi. Kiedy tylko to zrobiłem, stanąłem twarzą w twarz z trzema policjantami.

- Mamy nakaz przeszukania – wysoki, łysy mężczyzna trzymał kawałek papieru.

Pokiwałem głową i pozwoliłem im wejść do środka.

Weszli, a dwóch z nich od razu weszło na górę. Jeden został na dole żeby, jak zgaduję, porozmawiać ze mną. Wszedłem do kuchni i nalałem sobie szklankę wody, zanim wróciłem do miejsca, w którym stał policjant a teraz również chłopcy, zmęczeni jak ja.

- O co chodzi?

- Policja, nakaz przeszukania.

Pokiwali głowami i zajęli miejsce przed telewizorem.

- Panie Bieber – usłyszałem za sobą srogi głos więc odwróciłem się.

- Tak?

- Mam do ciebie kilka pytań – w dłoni trzymał notatnik i długopis.

Usiadłem i oparłem łokcie na kolanach.

- Strzelaj.

- Gdzie byłeś w nocy, 12 listopada 2011?

- Na imprezie.

Zapisał w notatniku moje słowa, zanim na mnie spojrzał.

- Jaki rodzaj imprezy?

Spojrzałem na niego ze zdziwieniem.

- Nie wiem. Są jakieś specjalne rodzaje?

- Po prostu odpowiedz na pytanie – westchnął.

- Zwyczajna impreza. Wszyscy byli zaproszeni – wzruszyłem ramionami.

- I co na tej imprezie robiłeś?

- Piłem, rozmawiałem, tańczyłem i uprawiałem seks. Czyli to, co zazwyczaj robi się na imprezach – uśmiechnąłem się.

Odchrząknął czując się niekomfortowo i zapisał informacje, które ode mnie dostał.

- Miałeś na tej imprezie jakieś konfrontacje? Czy ktoś cię zdenerwował na tyle żebyś mógł mu zrobić coś.. drastycznego?

Starałem się nie okazywać żadnych emocji, ale lekko się uśmiechnąłem.

- To jest inna droga pytania o to, czy kogoś zabiłem?

Nie odpowiedział. Zamiast tego wpatrywał się we mnie, próbując doszukać się w mojej twarzy czegokolwiek niekomfortowego. Parsknąłem śmiechem.

- Sorry, ale nie. Byłem zajęty bawieniem się.

- A co było tą zabawą?

- Naprawdę? Czy ty w ogóle kiedykolwiek gdzieś wychodzisz?

- Odpowiedz.

Podniosłem dłonie w obronnym geście.

- Okej, nie trzeba od razu się złościć. Mogłeś po prostu powiedzieć, że nie – mruknąłem.

- Panie Bieber..

- To się nazywa żart. Słyszałeś kiedyś o czymś takim?

Znów nic nie powiedział, tylko ciągle mi się przyglądał.

- Uprawiałem seks – wzruszyłem ramionami. – Co mogę powiedzieć? Lubię słyszeć kiedy krzyczy moje imię – uśmiechnąłem się.

Jeśli wcześniej czuł się nie komfortowo, to wyobraź sobie co czuł teraz. Mentalnie zachichotałem.

- Czy przed tym.. rozmawiałeś albo miałeś jakikolwiek kontakt z Panem Johnsonem Parkerem?

- Panem kim? – spytałem, grając głupiego.

- Johnsonem Parkerem.

- Nigdy o nim nie słyszałem.

- Gdzie byłeś tamtej nocy?

- W domu.

Podejrzliwie na mnie popatrzył.

- Robiąc co?

- Uprawiając seks.

- Przepraszam?

- Znalazłem na imprezie dziewczynę, z którą mogłem się zabawić. Zabrałem ją do domu i uprawiałem z nią seks.

- I o której to było?

- Około pierwszej.

- Oczekujesz, że w to uwierzę?

- Wierz w co chcesz albo możesz sam jej spytać.

- Imię?

- Carly Risi.

Zapisał to w notatniku, po czym go zamknął.

- Będziemy w kontakcie, Panie Bieber.

Pokiwałem głową.

- Będę tutaj.

Po skończeniu rozmowy, dwóch pozostałych policjantów zeszło na dół.

- Nic.

- Zobaczymy się wkrótce, Bieber – powiedział łysy mężczyzna.

Pokiwałem głową.

- Zadzwońcie do mnie, zanim przyjdziecie. Kto wie, z kim będę wtedy uprawiać seks. Chyba nie chcielibyście wejść tutaj w trakcie, prawda?

Zachowali kamienną twarz i wyszli z domu.

- Czy mógłbyś być jeszcze bardziej bezpośredni? – syknął Bruce.

- No co? Czasem trzeba się z nimi trochę pobawić – wzruszyłem ramionami.

Carly’s POV

Wzięłam kilka głębokich oddechów, próbując się uspokoić. Kelsey zadzwoniła do mnie mówiąc, że policja może tutaj być w każdej chwili, a ja nie mogłam być jeszcze bardziej zdenerwowana.

Jeśli to schrzanię, Kelsey nigdy się do mnie nie odezwie, a Justin mnie zabije.

Spędziłam kolejne pół godziny na zastanawianiu się, co może być źle, kiedy usłyszałam głośne pukanie do drzwi.

- Policja! Otwierać!

Kiedy otwierałam drzwi przypomniałam sobie słowa Kelsey. Mam nie być ani za miła, ani zbyt ostra. Powinnam być tak spokojna, jakbym to z nią rozmawiała.

- Tak? – spojrzałam na nich z lekkim uśmiechem na ustach.

- Chcielibyśmy zabrać cię na komisariat.

Uspokój się Carly, uspokój się.

- Mogę zapytać dlaczego, oficerze? – spytałam.

- Chcielibyśmy zadać ci kilka pytań dotyczących śmierci Johnsona Parkera.

Przygryzłam wnętrze policzka.

- Dobrze, tylko wezmę swoją kurtkę.

Odwróciłam się i ściągnęłam ją z wieszaka, po czym na siebie założyłam.

- Tędy.

Szłam za nimi aż do auta, gdzie otworzyli przede mną drzwi i kazali mi wejść do środka. Kiedy w końcu dotarliśmy na miejsce, stanęłam oko w oko z ogromnym budynkiem. Przygryzłam wargę i wyszłam za auta za oficerami. Weszłam za nimi do budynku, gdzie zaprowadzili mnie do biura, w którym było jeszcze więcej oficerów. Niektórzy szli z kubkiem kawy w ręku, inni z dokumentami.

Oficer otworzył przede mną metalowe drzwi do pomieszczenia, w którym stał stalowy stół i krzesło, co sprawiło, że moje serce automatycznie przestało bić.

- Zajmij miejsce. Przyjdziemy za chwilę.

Pokiwałam głową i niekomfortowo usiadłam na krześle, kiedy zamknęły się za nimi drzwi.

Kilka sekund później drzwi znów się otworzył i ku mojej niespodziance, do środka został wepchnięty Justin.

- Nie musisz mnie do cholery pchać. Z jakiegoś powodu mam przecież nogi – syknął i wywrócił oczami.

- Proszę siadać i się zamknąć, Panie Bieber – powiedział oficer, zanim zamknął drzwi.

- Jebany dupek – mruknął.

- Justin? – szepnęłam, będąc w kompletnym szoku.

Podniósł głowę kiedy usłyszał mój głos.

- Carly? Co ty tu do cholery robisz? – zapytał, sam będąc zaskoczony.

- Zabrali mnie na przesłuchanie.

Justin warknął, najwyraźniej zdenerwowany.

- Powiedziałaś cokolwiek?

- Nie. Tylko zgodziłam się z nimi pójść. Kelsey powiedziała, że mam się zachowywać spokojnie, nie ważne co się stanie.

Pokiwał głową.

- Dobrze. Chcą ciebie tylko wystraszyć. Nie pozwól im namieszać sobie w głowie.

- Okej – oblizałam usta. – Ale dlaczego ty tutaj jesteś i dlaczego masz kajdanki?

- Najwyraźniej samo przepytywanie w moim domu nie było wystarczające, więc ci idioci zakuli mnie i przywieźli tu myśląc, że są twardzi.

- Idiotyczne – mruknęłam.

- Wiem coś o tym – westchnął.

Siedzieliśmy w ciszy, kiedy przyszedł policjant.

- Pan Bieber?

- Alec – Justin pokiwał głową, nie wykazując żadnych emocji.

- Wyjdź na zewnątrz, William tam na ciebie czeka. Ja muszę porozmawiać z tą panienką – czarująco uśmiechnął się w moją stronę.

Zarumieniłam się i odwróciłam wzrok.

Justin wyszedł, gdzie został wzięty za ramię, zanim zamknięto drzwi do pomieszczenia.

- Więc.. słyszałem, że byłaś na imprezie jedenastego listopada?

- Tak.

- I co tam robiłaś?

- Bawiłam się. To był weekend, czego się spodziewałeś? – uśmiechnęłam się.

- I co robiłaś na tej imprezie?

- Bawiłam się, z innymi dzieciakami z mojej szkoły.

- Jakieś imiona, które pamiętasz?

- Raczej nie.

- I.. widziałaś może tam coś dziwnego?

- Cóż.. było tam trochę osób, których nie znałam, ale była to impreza otwarta dla wszystkich..

- Był tam ktoś, kogo rozpoznałaś?

- Justin.

- Naprawdę?

- Tak.

- Zauważyłaś w nim coś.. dziwnego?

- Co masz na myśli?

- Wydawał się być zły, wściekły?

- Nie – lekko się zaśmiałam. – Ani trochę.

- Dlaczego wydaje ci się, że był wesoły?

- Śmiał się, bawił. Kto nie byłby wesoły na imprezie? –  niewinnie zatrzepotałam rzęsami.

Chwilę zastanawiał się nad tym co mówiłam.

- Zauważyłaś na imprezie Johnsona Parkera?

- Przepraszam, kogo?

- Johnson Parker. Wysoki, czarne włosy, zielone oczy, piegi?

- Nie, przepraszam.

Pokiwał głową.

- O której opuściłaś imprezę?

- Około pierwszej.

- Ktoś był z tobą?

- Justin.

Zdawało się, że przykułam jego uwagę.

- Byłaś z Justinem?

- Tak. Rozmawialiśmy chwilę na przyjęciu po czym zabrał mnie do siebie.

- I co tam robiliście?

Zarumieniłam się i wzruszyłam ramionami.

- Panno Risi. Proszę o odpowiedź albo będę zmuszony załatwić to inaczej.

- Trochę się zabawiliśmy – mruknęłam.

- Przepraszam?

- Uprawialiśmy seks! – krzyknęłam, trochę zirytowana. – Zadowolony?

Wydawał się zaskoczony, po przez chwilę nic się nie odzywał.

- Widzę.. I co robiliście.. po tym jak.. – uciął.

- Zostałam do rana, około dziesiątej i wyszłam. Nie mogłam tam przecież zostać na zawsze.

- Widzę – pokiwał głową i wsunął ręce w kieszenie. – Wiesz, że jeśli kłamiesz, żeby go obronić, trafisz do więzienia?

Pokiwałam głową starając się nie okazywać strachu.

- Nie mam nic do ukrycia.

- Jesteś pewna? A może kłamiesz, żeby obronić Pana Biebera?

- Nie mam żadnego powodu, żeby kłamać.

- Oh.. ale tak robisz. Wiem, w jakie gry bawią się teraz dzieciaki i wiem, że on bawi się z nami więc proszę, żebyś powiedziała mi prawdę, młoda damo. Możesz być aresztowana za utrudnianie śledztwa. Mam nadzieję, że o tym wiesz.

- Tak jak powiedziałam wcześniej, wiecie już wszystko. A teraz przepraszam, oficerze, ale czy już skończyliśmy? Mam trochę rzeczy do zrobienia w domu.

Chwilę się nad tym zastanawiał, po czym pokiwał głową.

- Możesz iść.

- Czy jest coś jeszcze czego potrzebujecie, zanim pójdę?

Potrząsnął głową a ja mentalnie podziękowałam Bogu.

- Przepraszam, jeśli w niczym konkretnie nie pomogłam – udałam, że jest mi smutno.

- Nie ma sprawy. Proszę iść i cieszyć się dniem.

Kiwnęłam, uśmiechając się do niego. Wyszłam z pomieszczenia, dając Justinowi znak, że wszystko poszło zgodnie z planem, a on uśmiechnął się do siebie.

Justin’s POV

Miałem ochotę staranować ścianę, kiedy policja wróciła i powiedzieli mi, że zabierają mnie na komisariat. Powiedziałem im, że wiedzą wszystko, co powinni. To znaczy, czego mogliby jeszcze chcieć? Wszystko im powiedziałem.

Siedziałem z chłopcami, oglądając telewizor, czekając aż cała ta sprawa się zakończy, kiedy usłyszałem głośne pukanie do drzwi.

- Otwieraj Bieber! Wiemy, że jesteś w środku! – usłyszałem ten sam, znajomy głos.

Uniosłem wysoko brwi zdezorientowany. Otworzyłem drzwi i spojrzałem na nich.

- Tak?

- Jesteśmy tutaj, żeby zabrać się na przesłuchanie w sprawie zabójstwa Johnsona Parkera.

- Możemy zrobić to w lekki sposób, albo w ten ostry, panie Bieber.

- Nie możecie go zabrać za nic – odezwał się Bruce. – Wszystko wam już powiedział.

- Mamy każde prawo, żeby go zabrać. To nasza robota.

- Tak? W takim razie masz gównianą robotę, Jenkins – warknąłem.

- Proszę, żebyś się zamknął, Panie Bieber, albo będzie miał Pan ogromne problemy.

Bez żadnego uprzedzenia złapali mnie za ramiona, założyli na ręce kajdanki i wyprowadzili mnie z domu. Zajęło chwilę, zanim dotarliśmy na komisariat. Weszliśmy do środka, a jeden z oficerów wepchnął mnie do jednego z pomieszczeń.

- Nie musisz mnie do cholery pchać. Z jakiegoś powodu mam przecież nogi.

- Proszę usiąść i się zamknąć, panie Bieber – powiedział, zanim zamknął drzwi.

- Jebany dupek – mruknąłem do siebie.

- Justin? – podniosłem głowę i zauważyłem Carly, siedzącą na krześle obok stołu.

Cieszyłem się, że mogłem chociaż porozmawiać z Carly zanim ją przesłuchali. Ostatnie czego potrzebowałem, to żeby była zdenerwowana przed Alec’iem. Jedyne, co w nim szanowałem, to zdolność to czytania z twarzy ludzi, ich emocji i sposobu, w jaki się zachowują.

- Justin.

Odwróciłem się i zauważyłem Aleca.

- Wejdź.

Wstałem i wszedłem do pomieszczenia.

- O co chodzi?

- Zajmij miejsce.

Zrobiłem co mi kazał mimo, że nie miałem na to najmniejszej ochoty.

- Powiedz mi wszystko od początku do końca. Gdzie byłeś jedenastego listopada?

- Już powiedziałem temu łysemu. Dlaczego muszę się powtarzać? To tylko strata czasu.

- Proszę po prostu odpowiedzieć, panie Bieber.

Wywróciłem oczami wiedząc, że pytają mając nadzieję, że coś zmieniłem w swojej historii ale musieli wiedzieć, że jestem mistrzem w kłamaniu.

- Byłem na imprezie i zanim zapytasz, piłem i tańczyłem – wzruszyłem ramionami. – Jak zawsze.

Pokiwał głową.

- Widziałeś tam Johnsona Parkera?

- Nie. Tak jak mówiłem temu drugiemu, byłem z przyjaciółmi. Nie obchodzili mnie inni.

- O której wyszedłeś z imprezy?

- Około pierwszej.

- Byłeś wtedy z kimś?

- Tak. Z dziewczyną o imieniu Carly.

- I co robiliście?

Uśmiechnąłem się.

- Naprawdę chcesz wiedzieć?

Wpatrywał się we mnie pokazując, że chodzi tylko o interesy. Odwróciłem wzrok, przygryzając wargę.

- Powiedzmy, że nie mogła przestać krzyczeć mojego imienia przez całą noc.

Alec zanotował w głowie wszystko, co mówiłem zanim opuścił pomieszczanie. Rozejrzałem się wokół wiedząc, że prawdopodobnie mnie obserwują. Kilka minut później, łysy oficer pojawił się w drzwiach.

- Możesz iść.

Uśmiechnąłem się.

- Było miło z wami robić interesy, panowie.

Nie poruszył się, ani nie pokazał żadnych emocji. Zamiast tego tylko skrzywił się, kiedy koło niego przechodziłem.

- Nie mogę uwierzyć, że jeszcze nic przeciwko temu dzieciakowi nie znaleźliśmy. To była idealna szansa – jeden z oficerów mruknął.

- Muszę mu to przyznać. Ten dzieciak wie co robi – mruknął Alec.

Włożyłem dłonie w kieszenie kurtki i wyszedłem z budynku, czując na skórze ostry podmuch wiatru. W tym jednak momencie, nic mnie nie obchodziło. Chciałem tylko być w stanie zobaczyć swoją dziewczynę i wziąć ją w ramiona.  

~~~~~~~~~~

Kocham DANGERA