Fifty Four

Kelsey’s POV

Praktycznie zadławiłam się kawałkiem chleba, który miałam w ustach, słysząc słowa Justina.

Jeremy i Pattie przestali jeść, a ich oczy otworzyły się szeroko w kompletnym szoku.

- C-Co? O czym ty mówisz? – Jaxon odkaszlnął, wyraźnie zdenerwowany.

Uśmiech Justina był coraz większy.

- Oh, dokładnie wiesz o czym mówię – powiedział sarkastycznie, a powietrze wokół nas zaczęło się zagęszczać.

Jaxon zaśmiał się próbując udawać, że wcale go to nie rusza ale wszyscy wiedzieliśmy, że to nie prawda.

- Pokazywałem Kelsey nasz dom i przypadkiem znaleźliśmy się w twoim pokoju. Pomyślałem, że jej go pokażę, żeby no wiesz.. być miły – uśmiechnął się Justin. – No i natknęliśmy się tam na całkiem.. interesującą gazetę. Myślałem, że to jakiś komiks, zanim nie zobaczyłem bardzo interesującego zdjęcia, ukazującego kobietę pozującą w bardzo jednoznacznej pozycji na okładce – zaakcentował wszystkie słowa, które mogły skrępować Jaxona.

- Zamknij się – syknął Justin, a jego policzki zrobiły się czerwone. – Nie wiesz o czym mówisz.

- Justin.. – mruknęłam, czując się z tym źle. Mimo swojego zachowania, Jaxon na to nie zasłużył.

Justin oczywiście postanowił mnie zignorować.

- Ależ oczywiście, że wiem o czym mówię. A tobie musi to bardzo nie pasować bo widzisz, karma po ciebie wraca – uśmiechnął się patrząc to na mnie, to na Jaxona. – Kelsey też to widziała. Prawda, skarbie? – uniósł jedną brew.

Przełknęłam głośno ślinę, zwężając oczy. Wyciągnęłam nogę pod stołem i kopnęłam go.

- Cholera, Kelsey! Za co to było?

- Za bycie dupkiem.

- Dlaczego jego nie uderzysz, kiedy powie coś złego? – Jaxon zwrócił się do Pattie.

- Bo w przeciwieństwie do ciebie twój brat nie czyta nieodpowiednich gazet! – odpowiedziała, wciąż będąc w szoku po tym, czego się dowiedziała.

- Oh proszę cię! – Jaxon wyrzucił ramiona w powietrze. – To od niego mam tą gazetę. Znalazłem ją w jego pokoju!

Justin zaśmiał się i potrząsnął głową.

- Gówno prawda i dobrze o tym wiesz – skrzyżował ręce na piersi. – W przeciwieństwie do ciebie, ja mogę dostać dziewczynę i nie muszę o żadnej fantazjować – uśmiechnął się.

Nie mogłam uwierzyć, że Justin właśnie powiedział to przy wszystkich. Zanim Pattie zdążyła uderzyć go w tył głowy, kopnęłam go jeszcze raz, tym razem mocniej.

- Jezus Maria, Kelsey – jęknął Justin, łapiąc miejsce w które go uderzyłam.

- Ha, ha – zaśmiał się Jaxon, a ja odwróciłam się i pacnęłam go w głowę, powodując tym chichot Justina.

- Ał! Co do cholery, Kelsey? – mruknął, pocierając głowę.

Wywróciłam oczami.

- Jesteście bandą pięciolatków, przysięgam – wzięłam głęboki oddech i potrząsnęłam głową. – Próbujemy jeść w spokoju obiad, a wy już musicie się na siebie rzucać. A skoro wasza mama wyraźnie nie toleruje takiego języka w swoim domu to powiem wam zamknijcie się do beep.

Jeremy ugryzł chleb trzymany w dłoni, obserwując całą sytuację z wyraźnym rozbawieniem.

- Jaxon, może następnym razem powinieneś uważać na to, co mówisz. Inaczej nie byłoby tej sytuacji – westchnęłam, odwracając się w stronę Justina. – No i ty. Musisz przestać być irytujący.

- Irytujący? – syknął Justin.

- Tak, irytujący – oblizałam usta. – Przyszliśmy tutaj, żeby fajnie spędzić czas a nie żeby kłócić się co pięć sekund.

- Cóż.. ostatnim razem kiedy sprawdzałem, to była moja rodzina, nie twoja, więc do jasnej cholery mogę mówić tutaj co mi się kurwa podoba – zadrwił Justin.

Wszyscy zamilkli, a ja wpatrywałam się w niego w szoku. Nie mogąc uwierzyć, że Justin mógłby być tak niemiły dla mnie przy swojej rodzinie, ściągnęłam usta.

- Gdyby nie ja, to nawet byś tutaj z nimi nie siedział -  warknęłam, patrząc na niego z niedowierzaniem i odsunąłem krzesło na którym siedziałam. – Wybaczycie mi?

Nie dając im możliwości odpowiedzi, wyszłam z pomieszczenia.

- Kelsey.. – Pattie próbowała mnie zawołać, ale nie odwracając się wyszłam z domu, biorąc głęboki oddech świeżego powietrza i próbując się uspokoić.

Inna sprawa kiedy jest dla mnie niemiły gdy nikogo nie ma w pobliżu, a inna kiedy jesteśmy z jego rodziną. To krępujące bo ja wychodzę wtedy na idiotkę, a on się tym nawet nie przejmuje.

Wzięłam głęboki oddech zimnego powietrza, a na mojej skórze pojawiła się gęsia skórka.

Usłyszałam odgłos otwieranych i zamykanych drzwi a moje ciało zesztywniało, dokładnie wiedząc kto to był.

- Justin.. nie mam humoru żeby..

- Nie jestem Justinem.

Odwróciłam się i zobaczyłam Jeremy’ego stojącego kilka stóp ode mnie, trzymającego dłonie w kieszeniach.

- Oh – mruknęłam. – Przepraszam – uśmiechnęłam się lekko.

- Nie musisz przepraszać – uśmiechnął się. – Wiem, dlaczego nie chcesz rozmawiać z moim synem. Gdybym był na twoim miejscu, zachowałbym się tak samo – wzruszył ramionami.

- Powinnam przeprosić za to, że wyszłam.. to był brak szacunku i..

Jeremy uniósł dłoń żeby mnie uciszyć i potrząsnął głową.

- Jak już mówiłem, nie masz za co przepraszać. Justin mocno przesadził z tym co powiedział.

Ściągnęłam usta w jedną linię, ciekawa tego co miał do powiedzenia.

- Ma to po mnie, wiesz?

Uniosłam brwi w górę pytająco.

- Temperament.

- Oh – zdałam sobie sprawę z tego, co miał na myśli i pokiwałam głową.

- On po prostu ma tendencję do tego, że najpierw mówi a potem myśli – Jeremy zachichotał, grzebiąc czubkiem buta w ziemi.

- Tak.. to prawda – mruknęłam, nie chcąc pokazać jak bardzo byłam zła na Justina.

- On nie ma na myśli tego, co mówi, kiedy jest zły. Tacy po prostu jesteśmy. Justin i ja… - zatrzymał się i wziął głęboki oddech. – Mówimy i robimy rzeczy, których normalnie byśmy nie zrobili.. chciałbym, żeby nie miał tego po mnie.

- Hej – odwróciłam się do niego, patrząc z niedowierzaniem. – Twój syn jest niesamowitą osobą, tak samo ty. Nie powinieneś winić się za coś, nad czym nie masz kontroli.

- Wiem.. Chciałbym tylko, żeby nie był taki ja.. może dzięki temu uniknąłby niektórych rzeczy.

- Nie możesz zmienić losu. Nie wiesz czy byłbyś w stanie zmienić życie, jakie wybrał dla siebie Justin. Jedyne na co możesz patrzeć to przyszłość, a nie „co jeśli”. To w niczym nie pomoże, a wręcz przeciwnie, zaszkodzi.

Jeremy pokiwał głową, wpatrując się w podłogę.

- Wiem, że dawno nie uczestniczyłem w jego życiu ale wiem, jak zachowuje się pod wpływem impulsu. Próbuje odepchnąć od siebie wszystkie osoby, na których mu zależy.

Zrobiło mi się naprawdę smutno po tym, co powiedział.

- Wiele osób już wchodziło, po czym opuszczało jego życie. Boi się, że ciebie straci więc cię rani, bo kiedy odejdziesz, będzie łatwo mógł obwinić za to siebie.

Potrząsnęłam głową.

- Nie ważne co się stanie, nigdy mnie nie straci – zaśmiałam się lekko. – Czasem mówi najbardziej przykre rzeczy ale jeśli powiedziałabym, że chcę, żeby się zmienił, kłamałabym. Kocham go takim, jakim jest. Dupkiem i tym wszystkim..

Jeremy zaśmiał się.

- Dobrze jest to słyszeć.

Zachichotałam, a na moich ustach pojawił się uśmiech.

- Dziękuję.. tak poza tym.

Zmarszczył brwi.

- Za co?

- Za uspokojenie mnie. Chociaż wiem, że pewnie nie po to tutaj przyszedłeś.

- Nie będę kłamał – zachichotał. – Nie przyszedłem tutaj po to ale cieszę się, że mi się to udało. Jesteś dobra dla mojego syna. On potrzebuje kogoś jak ty w swoim życiu. Osoby, która jest silna i zawsze gotowa odpowiedzieć, bez względu na konsekwencje – uśmiechnął się.

- O to nie musisz się martwić – uśmiechnęłam się z grymasem. – Jeżeli czegoś nie mogę znieść.. to jego nastawienia, co na szczęście udaje mi się czasem zmieniać.

- To jest jakiś sposób – zaśmiał się i popatrzył w kierunku drzwi. – Prawdopodobnie powinniśmy wracać.

- Tak, dobry pomysł – odwróciliśmy się w kierunku wyjścia, a Jeremy położył dłoń na moich plecach. Zanim mieliśmy szansę wejść do środka, drzwi otworzyły się, a w progu stanął Justin.

Żadne z nas się nie odezwało, a Justin wpatrywał się we mnie bez żadnych emocji. Mój brzuch zacisnął się z powodu tej niezręcznej sytuacji.

- Możemy porozmawiać? – zwrócił się do mnie.

Nie chcąc powodować kolejnej kłótni pokiwałam głową i przytuliłam Jeremy’ego, a on poklepał Justina po plecach i wszedł do środka.

Justin stał z dłońmi w kieszeniach, wpatrując się we mnie.

Spojrzałam w dół, na swoje buty, przygryzając wnętrze policzka i krzyżując ręce na piersi.

- Spójrz.. – zaczęliśmy oboje w tym samym czasie.

Zachichotałam lekko, patrząc na niego.

- Ty pierwszy.

Justin podrapał się w tył szyi, rozglądając się wokół.

- Posłuchaj. Wiem, że pewnie jesteś już zmęczona słyszeniem tego ale.. przepraszam.

Pokiwałam głową. Przeprosiny to było właśnie to, co chciałam usłyszeć.

- Nie ma sprawy.

Westchnął sfrustrowany.

- Nie powinienem tego powiedzieć…

- Justin – zaśmiałam się. – Powiedziałam, że nie ma sprawy.

Zmarszczył brwi.

- Huh?

- Wybaczam ci.

- Ale.. dlaczego? Jak? Co?

- Powiedzmy.. że pewna osoba powiedziała mi coś, co powinnam rozważyć – wzruszyłam ramionami z uśmiechem.

- Żartujesz sobie ze mnie czy coś? – wskazał na mnie, a ja nie mogłam powstrzymać się przed wybuchem śmiechu.

- Nie – potrząsnęłam głową. – Dlaczego jesteś taki zdziwiony?

- Bo to pierwszy raz, kiedy się nie kłócimy – popatrzył na mnie szeroko otwartymi oczami. – To dziwne, jeśli mam być szczery. Myślałem, że mnie uderzysz albo coś.

Zaśmiałam się jeszcze raz, tym razem głośniej, nie będąc w stanie się powstrzymywać.

- Nie wiem dlaczego się nad tym zastanawiasz. Nie powinieneś się ucieszyć?

- Oh uwierz mi, cieszę się – położył dłoń na klatce piersiowej. – Po prostu oczekiwałem wybuchu, to wszystko.

- Przepraszam?

Justin zachichotał, oblizując usta.

- Chodź tutaj – otworzył ramiona więc podeszłam do niego i przytuliłam go. Całując mnie w czubek głowy, Justin ułożył na niej swój podbródek, a ja uśmiechnęłam się.

- Przepraszam – mruknął.

- Wiem.

Trzymając mnie w ramionach przez dłuższy czas wytworzył wokół nas spokojną atmosferę sprawiając, że poczułam, że nic ani nikt nie może nas zranić.

- Chodź – odsunął się, biorąc mnie za rękę.

Wchodząc za nim w stronę domu byłam zdziwiona, że reszta wciąż siedziała przy stole.

- Spójrzcie, kto zdecydował się pojawić – Jaxon zaczął się drażnić. – Myślałem, że nasze zakochane ptaszki zniknęły.

Pattie popatrzyła na niego z rozczarowaniem co podziałało, bo od razu wymruczał przeprosiny. Ścisnęłam rękę Justina, żeby na mnie popatrzył, po czym pokazałam mu spojrzeniem żeby się odezwał.

Odwracając się w stronę Jaxona, Justin oblizał usta.

- Nie – potrząsnął głową. – To ja przepraszam. Nie powinienem cię postawić w takiej sytuacji.

- Miałeś do tego prawo. Byłem idiotą – Jaxon opuścił ramiona.

- Nie ma sprawy. Powinienem wiedzieć, że żartujesz – puszczając moją rękę, Justin podszedł do miejsca w którym siedział Jaxon i mocno go przytulił.

- Aw – zaczęłyśmy obie z Pattie po czym zaśmiałyśmy się. – Jak słodko.

- Zamknijcie się – w tym samym momencie powiedzieli Justin i Jaxon, a ja zmarszczyłam brwi.

- Przepraszam – mruknęli.

Pokiwałam głową.

- Nie ma sprawy.

- A teraz.. kiedy wszystko jest już za nami.. może zaczniemy jeść?

- Ja na pewno – niemalże podbiegłam do swojego krzesła. – Umieram z głodu.

Justin zachichotał.

- Coś zauważyłem.. – uśmiechnął się, wpychając do ust kromkę chleba.

- Co?

Przełknął i wziął łyka wody.

- Zawsze jesteś głodna.

Zarumieniłam się, wzruszając ramionami.

- Wiesz.. dziewczyny muszą jeść – wzięłam trochę sałatki, uśmiechając się.

Wszyscy wybuchnęli śmiechem.

- Dziękuję za wszystko Pattie – pomachałam do niej przez otwarte okno w samochodzie.

- Nie ma za co kochanie. Było miło znów cię widzieć – odmachała, z uśmiechem na ustach.

- Ciebie też! – krzyknęłam.

- Opiekuj się moim synem.

- Obiecuję – jeszcze raz pomachałam, po czym zapięłam pas.

- Powinniśmy ich częściej odwiedzać – spojrzałam na Justina, który jedną dłoń trzymał na kierownicy a drugą trzymał mnie za rękę.

- Będziemy – pokiwał głową. – Ale najpierw muszę spotkać twoich. W niedzielę, prawda?

Odwrócił wzrok od jezdni, żeby na mnie popatrzeć.

Pokiwałam głową.

- O siódmej.

Wziął głęboki oddech a ja wyczułam, że się denerwuje.

- Wszystko będzie dobrze – zapewniłam.

- Mam nadzieję – mruknął. – Nie rozumiem tylko dlaczego muszę ich spotkać.

- Chcesz być w stanie się ze mną spotykać?

- Oczywiście, że tak. Co to za pytanie? – spojrzał na mnie a ja uśmiechnęłam się.

- Więc.. musisz się poświęcić i spotkać moich rodziców.

Justin westchnął, jeszcze mocniej ściskając moją rękę.

- Wszystko co dla ciebie robię… - potrząsnął głową.

Uśmiechnęłam się, całując go w policzek.

- Kocham cię.

Odwrócił się, całując mnie w usta.

- Ja ciebie też.